Vrijdag 9 oktober 2009 verhief zich van Schiphol een 17 personen tellende groep Poorters op weg naar Venetië. In ons gezelschap Jeanne en Leo van der Stappen, twee uiterst bekwame gidsen, zonder welke wij gedoemd zouden zijn geweest door schoonheid overrompeld stuurloos in Venetië rond te dolen.
Wat is het toch dat Venetië zo’n geliefd reisdoel maakt?
Wat is het toch dat Venetië zo’n geliefd reisdoel maakt? Ongetwijfeld draagt daartoe haar geconcentreerde schoonheid bij die zich manifesteert in de vele indrukwekkende palazzi, de kerken met hun rijkdom aan kunst, de musea. Maar toch ook de intieme pleintjes waar men beschut op een terras kan uitrusten van de vermoeienissen, genieten van een voortreffelijke caffè of spritz en mijmeren over de vorige en volgende bestemming op de wandeltocht. Want zonder wandeling laat Venetië zich niet veroveren. Natuurlijk, men kan per vaporetto grotere afstanden over het water afleggen, maar dan toch slechts om wat dichter bij het gestelde doel te komen. Bij het van boord gaan spoort de rolbeweging van het vaartuig de bezoeker alweer krachtig aan de benen te hernemen.
Venetië geeft niet alleen veel, maar vraagt daarvoor ook het nodige.
Het is uit het bovenstaande al duidelijk: Venetië geeft niet alleen veel, maar vraagt daarvoor ook het nodige. Want hoe anders dan door lange marsen via haar talrijke stegen, pleinen en bruggen wil men de stad in haar gevarieerde schoonheid ondergaan? Dat het sommigen, zij het ook kort-stondig, wat teveel werd, merkte uw schrijver op toen hij enkele bezoekers onderweg discreet een uiltje zag knappen. Zoals in de San Franceso della Vigna waar de rustgevende klanken van Gregoriaanse gezangen tot sluimering noodden. Daarna bij bezoek aan het Guggenheim toen een poorter na duiding van een surrealistische voorstelling in een diepe dommel verzonk. Het is een trotse stad die om een delicaat evenwicht vraagt, tussen land en water, tussen schoonheid en rust, en zoals de koster van de San Francesco della Vigna ons leerde, ook tussen geestdrift en ontzag.
Jeanne en Leo van der Stappen hebben ons verblijf door talloze attenties gerieflijk en leerzaam gemaakt, zowel in logistiek en huiselijk als kunstzinnig opzicht. Wij denken dankbaar terug aan hun inspanningen die ons de hantering van bagage, het afrekenen aan diverse tafels, tafeltjes en loketten, het trefzeker koersen tussen opeenvolgende plaatsen van bestemming, het tafelen in een echt palazzo ten huize van Joanita en Steven Green, het bezoek aan de waterwerken en de ontvangst bij Bernard Aikema hebben mogelijk gemaakt en aan de uitgebreide en levendige toelichtingen bij de vele bezochte kunstschatten. De beide gidsen vervulden voor ons het devies dat er voor een kunstreis niets zozeer noodzakelijk is als een goede koers en leiding, hierboven met enige taalkundige vrijheid weergegeven in de titel.
Jan Oelering