Cappella di San Tarasio

Illustratie

In het begin van het jaar 1440 besluiten de nonnen van het Benedictijner klooster van San Zaccaria het priesterkoor van hun kerk - kortgeleden in laatgotische stijl gereconstrueerd - te verfraaien.

Het resultaat hiervan is grotendeels in situ zichtbaar in het oude koor van de San Zaccaria, nu San Tarasiokapel genaamd.

Het betreft zeven figuren en een serie profetenportretten op de arcadeboog en in de segmenten van het gewelf, voorbeelden van de zuiverste Florentijnse prerenaissancestijl, in 1442 geschilderd door Andrea del Castagno en Francesco da Faenza.

Voorts drie grote veelluiken - gesigneerd en gedateerd 1443 - rijk voorzien van beschilderingen en sculpturen, van de hand van Antonio Vivarini, Giovanni d'Alamagna en Ludovico da Forlí. Zij vormen het hoogtepunt van de Venetiaanse gotiek.

Verder twee grote houten beelden van de heiligen Zacharias en Benedictus van de hand van een onbekende kunstenaar. Volgens de beschrijving in Chiesa San Zaccaria uit 1988 zou het beeld tegen de rechterwand niet Benedictus maar de heilige bisschop San Provolo (Procolo) voorstellen, de patroonheilige van een nabijgelegen, niet meer bestaande, kerk. In dezelfde periode werden de wanden van het priesterkoor en de aangrenzende kapel gedecoreerd met fresco's, nu helaas bijna volledig verdwenen.

Het indrukwekkend houten koorgestoelte met inlegwerk - intarsia - tussen 1455 en 1464 vervaardigd door Marco en Francesco Cozzi uit Vicenza werd aan het eind van de vijftiende eeuw verplaatst naar de rechthoekige erachter gelegen zaal, ons bekend als de San Atanasiokapel.

Andrea del Castagno Francesco da Faenza, God de Vader, vier evangelisten, H. Zacharias en Sint Jan de Doper, 1442

Johannes de Doper

Johannes de Doper

God de vader

God de Vader

Johannes de Evangelist

Johannes de Evangelist

Uit een inscriptie blijkt dat de schilderingen op de kruisgewelven in 1442 zijn uitgevoerd door ANDREA DE FLORENTIS ET FRANCISCUS DE FAVENTIA - ofwel Andrea del Castagno uit Florence en Francesco uit Faenza. De fresco`s met afbeeldingen van God de Vader, vier evangelisten, H. Zacharias en Sint Jan de Doper vormen een uitzonderlijk voorbeeld van Toscaanse renaissancekunst in Venetië.

De jonggestorven Andrea Castagno [ca. 1423-1457] was waarschijnlijk de begaafdste Florentijnse kunstenaar van de generatie na Masaccio. Hoewel dit zijn vroegst bekende werk is, tonen deze statueske figuren al de kenmerken van zijn rijpe stijl.

Iedere heilige is een menselijk individu. Johannes de Evangelist staat in gedachten verzonken een pen te snijden die hij zo te zien uit de adelaar aan zijn voeten heeft geplukt. Lucas krabt zich achter het oor, een schrijver op zoek naar het treffende woord. Geen gotische kunstenaar had heiligen zo intiem kunnen uitbeelden, of het door de oudheid geïnspireerde fries aan de onderzijde van de grote boog kunnen schilderen. Zijn putti, die energiek dansend en springend genieten van hun naaktheid, zijn in meer dan één betekenis kinderen van de Renaissance.

De restauratie van de fresco's op het plafond van de apsis van de San Tarasio kapel werd in 1995 voltooid. Wat deze schilderingen, behalve het feit dat het fresco's zijn, 'nog interessanter maakt', aldus Norwich, 'is hun context'.

Antonio Vivarini en Giovanni d`Alemagna, Veelluik van de heilige Sabina*, Veelluik van het Corpus Christo en Veelluik van de Maagd Maria, 1443

Vervolg uw rondleiding door de San Zaccaria, met de altaarstukken van Antonio Vivarini